امروز بحث میکردیم که بهرهوری ما چرا انقدر پایین است. چرا از هدفها دوریم و عملا کاری که میکنیم بیشتر از زمانی که لازم است وقت میگیرد.
خیلی مسایل را بررسی کردیم از حواسپرتیها تا وضعیت موجود کشور.
در حقیقت در خطه خاکی رنگ خاورمیانه نمیشود بهرهوری بالایی داشت. البته به معنای مدل غربی.
مخصوصا در کشور ما که همه چیز بهم گرهخورده و در دوره گذار درحال دست و پا زدن هستیم.
مخصوصا که خاورمیانه گرم هم هست:)
یادم میاد یک بازی به اسم گوتیک ۳ بازی میکردم. خیلی سال پیش بود. سبک rpg و دنیای داستانی تلفیقی داشت. شمال یخی مثل اسکاندیناوی، مرکز مثل اروپا سرسبز و جنوب گرم و خشک و پر از واحه مثل کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا.
جالب بود که اسامی و لهجه و لباسها هم خاورمیانهای بودند. جبار و عباس و الخ.
شمال هم عدهای با مدلهای اسکاندیناوی سرما.
در این دو سرزمین دو حرف جالبی میزد.
شمال میگفت اگر میخواهی زندهباشی توی این سرما باید گوشت زیاد بخوری و فعالیت زیادی بکنی تا گرم بمانی.
اما شخص دیگر (NPC) در جنوب میگفت: برای زنده ماندن باید بیحرکت باشی و فعالیت نکنی. توی سایه منتظر باشی تا از گرما هلاک نشوی.
شاید دقیق جملات یادم نباشد اما مضمون آنها همین بود.
حالا طوری شده انگار ما خوردن را از شمال این دنیایی گرفتیم و تحرک و نکردن را از جنوب. شدیم خوردن و خوابیدن. اصلا خاورمیانه است و واکنش. ما اهل کنش نیستیم. منتظریم چیزی بشود ما یک حرکتی بکنیم.
گویا اصلا حس و حالش را هم نداریم خودمان کنشگر باشیم. کار میکنیم منتظریم کی چه کسی چیکار میکند ما یک کاری بکنیم. وضعیت فلان شود ما بهمان بکنیم و الخ. گرچه جدیدا واکنش هم نشان نمیدهیم همان بخوریم و بیفعالیت بمانیم در ما باقی مانده.
نمیدانم نفرین شدهایم یا تعطیل شده. هرچه شدیم گذشتهاست.
این دلیل نمیشود که نخواهیم روی خودمان سرمایهگذاری کنیم و تغییر کنیم. به هرحال همیشه دست کم یک راهی هست.
و میدانم که آن راه را خواهیم یافت.
گرچه راهحلهای اینگونه بسیار شخصی هستند و برای گسترش عمومی مدت زمان زیادی را خواهند گرفت.
خبر خوب البته اینجاست که ما مردم کم کم داریم یادمیگیریم و دنبال تغییر هستیم. میخواهیم از این حالت سکون یک تکانی بخوریم. و این جای امیدواری است. مطمئنم شما هم چنین حالتهایی را تجربه کردهاید.
فقط نباید تسلیم شویم و باید ادامه داد. بلاخره نتیجه میدهد و میتوانیم از حالت سکون و واکنش خالص. به حالت کنش و عملکردن برسیم.